4η ΙΣΤΟΡΙΑ (SHORT STORY): «Το Κάλεσμα»
Τη θάλασσα τη λάτρευε μια ζωή ολόκληρη.
Αισθανόταν από μικρό παιδί ότι τον καλούσε. Δεν μπόρεσε ποτέ όμως, να βρει το
ιδανικό επάγγελμα ή μέρος για να βρίσκεται μαζί της. Πάντα κάτι ήταν λάθος.
Δούλεψε στη θάλασσα πολλά χρόνια. Μπάρκαρε από παιδί στα καράβια. Όταν κατάλαβε
ότι δεν ήταν αυτό που πραγματικά ήθελε, αυτό που θα ολοκλήρωνε τη ζωή του,
αγόρασε ένα παραλιακό ταβερνάκι. Ούτε κι εκεί όμως βρήκε τη γαλήνη. Παρόλο που
βρισκόταν δίπλα της, δούλευε, κοιμόταν, ζούσε μαζί με τους ήχους της, τη μυρωδιά,
την αλμυρή της γεύση, πάντα κάτι έλειπε.
Κόντευε να φτάσει τα σαράντα, όταν άρχισαν τα
όνειρα. Κάθε βράδυ, έβλεπε μια συγκεκριμένη παραλία. Έβλεπε το ασημένιο
φεγγαρόφωτο να ακουμπά στα γαλήνια νερά και να φτάνει σχεδόν μπροστά του. Τα
βράχια να αντικατοπτρίζονται στο σκοτεινό αυτό καθρέφτη, σαν πίνακας από λάδι
με σκούρα σοβαρά χρώματα. Δίπλα στο νερό, υπήρχε στο όνειρό του μια μικρή
χειροποίητη αποβάθρα. Δέκα σανίδια όλα κι όλα που προχωρούσαν λίγο μέσα στο
νερό και ένα μικρό ξύλινο βαρκάκι που χόρευε στο ελαφρύ αεράκι. Κάπου γύρω του,
άκουγε στο όνειρό του μια γυναικεία φωνή να τον καλεί...
©James Antoniou 2018
